Cleveland Weblog 2009

Thanksgiving, Cleveland 2009

Web-Log 2009

Dinsdag 24 november was het dan zover, we kwamen aan in Cleveland. Het was een lange dag, Opstaan om vier uur ‘s ochtends, een busje van het hotel bracht ons om half zes naar de luchthaven. Toen we uitstapten wisten we even niet wat we zagen, we konden onze ogen niet geloven. Uit de aankomsthal kwam iemand aanlopen in zo’n pak wat wij kennen van de Vogeltjesdans. Compleet met snavel en helemaal in het geell, zelfs de schoenen, volgens mij zag ik hoge hakken, dus het zal wel een vrouw zijn geweest. Voordat ik mijn camera kon pakken stapte de vogel in een taxi. Wij hadden een huurauto, en zo reden we naar Downtown Cleveland waar we in het Marriott Hotel (op de hoek van St. Clair Street) een kamer hadden. Nadat we hadden ingecheckt besloten we eerst maar wat te gaan eten, onze keuze viel op een Steak Restaurant vlak in de buurt waar we overigens één van de beste steaks aten. Terug in het hotel belde ik Jelse. Ook hij is elk jaar met Thanksgiving voor de polka’s in Cleveland. Jelse was dit jaar met zijn vrienden André en Herman. André gaat al jaren mee, maar voor Herman was het de eerste keer. Herman was overigens de chauffeur van de bus tijdens de Polka Party in Nederland. Jelse en de boys waren al onderweg naar het hotel, ze hadden geluncht met Tony Petkovsek en Bob Kravos. Even later stapten ze de lobby van het hotel al binnen. Het was leuk om ze weer terug te zien. Jelse trakteerde op een drankje, de verhalen vlogen ons om de oren, en toen was het al tijd om naar bed te gaan.

De volgende ochtend tijdens het gezamelijke ontbijt kwamen Frankie en Betty Spetich binnen. Het was een hartelijk weerzien, wat een lieve mensen zijn dat toch. Het gaat goed met Frank en Betty. Frankie, al in de 80 zat natuurlijk weer vol verhalen. Na het ontbijt liep ik met hun mee naar de kamer, ik kreeg een tas vol polka 8-Track tapes die ik later met Jelse heb gedeeld.

Mijn vriendin Jeanne heeft na de Polka Party in Nederland regelmatig contact met Kim Rodick. Kim is de vrouw van Eddie Rodick, ze speelde drums tijdens de Polka Party’s in Nederland. Er was een lunchafspraak met de Rodick’s in Euclid, een halfuurtje met de auto. Er was zoveel verkeer dat we er bijna een uur over deden. We waren dus te laat. Het was goed om ze weer terug te zien, de tijd vloog voorbij. Ik had voor Eddie een cd gemaakt van een lp uit de jaren 80 die waarschijnlijk nooit op cd zal verschijnen. Eddie vertelde mij in Nederland dat ik hem niet zoveel moest fotograferen, hij kwam namelijk nooit goed op de foto te staan. Behalve de cd gaf ik hem een paar foto’s op A4 formaat die ik van hem in Nederland had gemaakt, en daar stond hij wel goed op. Hij was er zo blij mee dat hij ons de volgende dag bij hem thuis voor het Thanksgiving diner uitnodigde. Dat hebben we uiteindelijk toch maar niet gedaan, dat was teveel van het goede. En toen was het alweer tijd om naar het Cleveland-Style Polka Hall of Fame Museum te gaan. Jelse en de Boys waren er al. In de Museum Shop schaften we alle nieuwe cd’s aan die we nog niet hadden, je voelt je daar als een kind in de snoepwinkel.

We wilden nog even naar de radiostudio van Tony Petkovsek, maar dat haalden we niet. Op de parkeerplaats hield Hank Thunander ons aan de praat. Jelse en Hank zijn al jaren hele goede vrienden. Nadat we hadden gegeten was het al weer tijd om naar het Hotel te gaan. In de suite van Tony Petkovsek werd een een persconferentie gegeven. Dat is de aftrap voor de Thanksgiving Polka Party’s en de Awards Show. Cicillia Dolgan, voorzitster van de Cleveland-Style Polka Hall of Fame maakte het thema van de 22e Awards Show bekend. Nummers uit andere landen die bekend zijn geworden in de Cleveland-Style. Cecillia Dolgan haalde nog even aan dat er al vanaf 1840 polka muziek is. In 1983 kreeg deze muziek eindelijk de erkenning die ze verdiende, de jaarlijkse uitreiking van een Grammy Award in de catagorie Polka’s. Ze vond het dan ook een schande dat er vanaf volgend jaar geen Grammy meer is voor polka muziek, ze heeft dan ook protest aangetekend bij de Grammy organisatie. Tony Petkovsek zei dat nu de Grammy voor de polka is geschrapt de Awards Show van de Cleveland Style Polka Hall of Fame nu nog belangrijker is geworden. Hij hoopte dat hun organisatie nog vele prijzen mocht uitreiken. Hij vertelde over de traditie van het Thanksgiving polka weekend, Tony organiseerde de Polka Party dit jaar alweer voor de 48e keer. Na de toespraken was er muziek van de Culkars, en ook Joey Miskulin en Walter Ostanek hadden hun accordeon bij zich. Er werd een enorme taart aangesneden die deze keer uit de Wojtila bakkerij kwam. Normaal gesproken bakt de moeder van Joey Tomsick de taart. Het is mij ontgaan waarom er van haar geen gebak was, ik had zojuist Father Perkovich (van de polka Mass) ontmoet die in mijn oor tetterde. Leuke man! Joey kon het trouwens ook erg goed met hem vinden. Voor ons werd het tijd om naar Slovenian National Home te gaan. Het is namelijk een traditie om op woensdagavond voor Thanksgiving in de Slovenian Clubs bij elkaar te komen voor de jam sessions. En dat zijn er nogal wat. Eenmaal aangekomen in Slovenian National Home viel het toch een beetje tegen. Er waren twee zalen, in de kleine zaal speelde een band uit Wisconsin wat niet echt onze stijl was. In de grote zaal waar de jam sessie was bleek amper 25 man te zijn. Er was button box muziek wat wel leuk was. Herman had het wel naar z’n zin, hij hield er een nieuwe vriendin Sally aan over. We hadden gehoord dat in Recher Hall Eddie Rodick zou spelen, dus toch maar daar naar toe. In de Recher Hall was het zo gezellig dat we daar de rest van de avond zijn blijven hangen. Aan de andere clubs zijn we helemaal niet meer toegekomen. We zagen zoveel bekenden, en iedereen speelde met elkaar. Geweldig! Toen we aankwamen rijden zagen we Ron Likovic al buiten staan, zijn vrouw Jackie was er ook. Binnen begroetten we de Rodick’s, Fred Ziwich stapte net van het podium. De volgende sessie begon, de zoon van Ron Likovic nam plaats achter de drums, en Hank Thunander speelde accordeon. Er speelde iemand mee die ik niet kende, een jongeman die accordeon, button box, bass, bariton en trompet speelde. Hij bleek uit California te komen, dit talent heet Michael Kramar. Zijn moeder had sax gespeeld bij Gary Seibert en Joe Bajuk. Tegenwoordig speelt Michael ook met Joe Bajuk, daarnaast speelt hij nog in een Oberkrainer band. Kathy Hlad die ik nog nooit ontmoet had kwam naar ons toe. Jelse regelde ommiddelijk dat ze zou optreden met Ron Likovic. Binnen vijf minuten stonden deze twee button box artiesten op het podium. Fred Ziwich pakte de saxofoon, en ook Gary Byndas speelde sax. Kim Rodick introduceerde Ron Likovic en Kathy Hlad en speelde daarna bass. Het was fantastisch. De avond ging vloog voorbij. Ook voor Herman, blijkbaar was hij z’n nieuwe vriendin Sally alweer vergeten, want hij kon het zo te zien wel heel goed vinden met Kim Rodick.

Airport

Frank & Betty Spetich - Polka Hall of Fame

Kathy Hlad & Ron Likovic on button box

Button Box Jammin'

Bob Kravos

Joey Tomsick

Frank Bucar - The Singing Slovenes

Grant Kozera Brewhaus Polka Kings

Grant Kozera

Veseli Godci - Happy Musicians

De volgende dag, donderdag was het Thanksgiving, de grootste feestdag in Amerika. In Cleveland is het voor veel mensen traditie om dan eerst met je vrienden en familie te gaan eten (kalkoen) en dan naar de Polka Party te gaan. Tijdens het ontbijt bleek dat mijn vriendin zich niet zo lekker voelde. Jelse nodigde mij uit om mee te gaan naar Sterle’s Restaurant voor een Thanksgiving diner met de Klancnik familie. Terug in het Hotel bleek Jeanne zich gelukkig een stuk beter te voelen. De rust had haar goed gedaan. En toen was het zover, om vier uur ging de Polka Party van start met Bob Kravos en zijn Band. Na het openingswoord van Tony Petkovsek opende de band met een wals. Die walsen hielden ze bijna drie kwartier vol. Het laatste kwartier werden er uitsluitend polka’s gespeeld. Daarna was er een optreden van Walter Ostanek en Joey Miskulin. Een prachtig optreden met vele bekende hits. Een uur later stond The Joey Tomsick Orchestra op het podium. Daarna kwam Veseli Godci, een Oberkrainer groep die zich presenteerde als The Happy Musicians Alpine Style. Het getoeter werd me even teveel, dus werd het tijd om een rondje te maken om wat mensen te zien. Gelukkig was iedereen er die ik even wilde spreken. Ik had een erg goed gesprek met Cicillia Dolgan, als voorzitster van de Cleveland-Style Polka Hall of Fame sprak ze haar waardering uit voor het werk wat ik doe met polkas.nl Ze was erg onder de indruk van de pagina’s van Slavko Avsenik. En toen realiseerde ik me dat het die dag de verjaardag was van Slavko, 80 jaar! Cicillia was goed op de hoogte, ze wist bijvoorbeeld alles van de Polka Party in Nederland. De volgende artiesten die optraden waren Frank Bucar & The Singing Slovenes. Een groep in Sloveense costuums die voornamelijk Slovenians & Croatian Folksongs ten gehore brachten. De avond werd afgesloten met Grant Kozera die een tribute speelde ter nagedachtenis aan Frankie Yankovic. Daar was hij dan, mr. Kozera uit Wisconsin. Met een echte Solovox en een stand-up drums zoals Yankovic in de jaren 50 ook gebruikte in z'n band His Yanks. Helaas was er niet zo'n staande bass bij. Er was een meisje op keyboards die de bass partijen deed. Met het optreden van Grant Kozera kwam er een einde aan donderdag 28 november, Thanksgiving Day.

Marriott Hotel, Downtown Cleveland

Frank & Anthony Culkar and Joey Miskulin

Sally & Herman

Kim, Herman's other girlfriend

Michael, Gary, Kathy & Ron

Opening with Tony Petkovsek

St. Clair, Cleveland, OH.

Walter Ostanek

De volgende ochtend zaten we met z’n allen al om negen uur aan het ontbijt. Het leek wel of we weg waaiden, zo koud was het. Zaten we op de tocht? Nee, er was geen verwarming. André had al geklaagd, onlangs was de verwarming kapot geweest, na de reparatie was het blijkbaar aan of uit, een tussenstand bleek niet meer te werken. Gelukkig was het even later een stuk behagelijker. Niet helemaal zoals het hoort, maar het ontbijt smaakte er gelukkig niet minder om. Jeanne had ’s middags een afspraak met de meiden. Kim Rodick, Jackie Likovic, de dochter & vrouw van Walter Ostanek schijnen een erg leuke middag gehad te hebben. Ik ging even met Jelse, André en Herman naar het winkelcentrum. Jelse had het nog zo gezegd: Herman neem een overhemd en colbert mee voor de Awards Show. Maar nee hoor Herman was dus zonder overhemd en colbert in Amerika. We slaagden er echter niet in om Herman een passend overhemd en colbert aan te laten schaffen. Uiteindelijk had ik gelukkig nog een overhemd voor Herman die ik hem voor de Awards Show leende. De jongens moesten nog even wat eten, ik zat nog vol van het ontbijt. Met verbazing zag ik hoe Herman de hamburgers en patat wegwerkte. Jelse en André hadden iets van kip, maar dat lustte Herman niet. Hij eet alleen stukken kip met satésaus. Volgens de verhalen eet hij thuis nagenoeg alles met satésaus. Het eerste wat Herman doet als hij weer in Nederland is? Twee frikandellen met satésaus bestellen. In de paar dagen dat Herman in Amerika was kon hij toch al een aantal woorden Engels spreken, Heineken, Titty’s Bar, Yes, No, Kiss Me, Hello en McDonalds, het rolde er allemaal vloeiend uit. Na de hamburgers en kip moesten we als een haas naar het hotel. De Polka Party begon die dag al om één uur. Als eerste was er een optreden van de Fairport Jammers. Bob Kravos is daar één van de leiders van, het optreden zou maar een uur duren, en dat wilden we uiteraard niet missen. Ondanks dat het nog vroeg was kwam er behoorlijk wat publiek op af. Het was leuk om deze groep eens live te horen. Om drie uur begon Hank Thunander aan zijn Tribute to Eddie Habat. Mark en Wayne, de zonen van Eddie Habat speelden in de begeleidings band. Het was een prachtig optreden. Paul Yanchar was erbij, hij zong en speelde saxofoon en klarinet. Ondanks zijn hoge leeftijd spatten de vonken er af. Ik had voor Paul weer een cd meegenomen van Johnny Pecon waarop hij meespeelde. Ook had ik twee jaren 50 foto’s bij me van het orkest van Pecon met een wel heel jonge Paul Yanchar. Dat dacht ik tenminste! Gelukkig liet ik de foto zien aan Frankie Spetich, en die zei: dat is Paul helemaal niet, dat is Eddie Platt. Toen heb ik de foto’s maar gauw aan Jeff Pecon, de zoon van Johnny Pecon gegeven. Hij had ze niet en was er erg blij mee. Het weerzien met Paul was allerhartelijkst. De Eddie Habat Tribute van Hank Thunander vloog voorbij. Na het optreden ontmoette ik de weduwe van Eddie Habat.

Na een korte pauze stond Hank Haller met z’n Ensemble op het podium. Het eerste stukje van het optreden heb ik gemist omdat ik met Walter Ostanek en Joey Miskulin op de hotelkamer zat. Beide heren bewezen polkas.nl een grote dienst. Ik kwam precies op tijd terug in de zaal bij Hank Haller. Amper had ik mijn videocamera opgesteld toen Hank Haller het volgende nummer introduceerde. Emotioneel vertelde hij over Johnny Krizancic, zijn vriend die eerder dit jaar overleed. In de Marjon Studio van Johnny Krizancic nam Hank meer dan 600 songs op die op meer dan 70 albums en cd’s werden uitgebracht, aldus Haller. Daarna speelde Hank met z’n Ensemble “Long Live Our Brothers, Long Live Our Sisters” de grootste hit van Johnny Krizancic. Na het optreden liep ik naar Hank Haller. Ik had hem nog nooit ontmoet, stelde mij voor, en bedankte hem voor dat prachtige Krizancic nummer. Ik zei dat ik met tranen in de ogen voor het podium had gestaan. We raakten aan de praat, en ik vertelde dat Walter Ostanek het nummer in Nederland met een tear in his voice had gezongen vlak na het overlijden van Johnny Krizancic. Hank die mij nog voorstelde aan zijn vrouw bleek de website overigens goed te kennen. Ik was the guy from Holland who put all polka icons together on the web.

De volgende artiest die optrad was Rob Deblander. Wel eens van gehoord, maar wie was het ook alweer? Bekend gezicht! Vorig jaar speelde hij accordeon in de All Star Band tijdens de Awards Show. He…. Nog een bekend gezicht in de band, Mikey Dee op bass. Het was niet goed en niet slecht. Behalve Mikey Dee wilden de bandleden niet met me praten. Als je iets wilde zeggen dan draaiden ze zich gewoon om, maar dat is prima. Brian Wiater, de zanger van Klancnik & Friends gaf een gastoptreden, hij zong een paar schitterende nummers met de band. Aan het eind van het optreden vroeg Mikey Dee of Debbie even naar voren wilde komen. Er kwamen wel zo’n zes Debbie’s naar voren. Maar het ging om Debbie, zijn verloofde. Die moest hij hebben. Hij vroeg haar ten huwelijk.

Om 8 uur begon de Ultimate Jam Session o.l.v. Joey Tomsick. Jong en oud, amateur of profesionel, iedereen mocht het podium betreden om mee te spelen. Er waren zoveel muzikanten dat ze niet eens allemaal op het podium konden. Vorig jaar had ik dit onderdeel gemist omdat we toen op dat moment uit eten waren. Deze keer stond ik vooraan, precies in het midden. Van de Jam Sessie heb ik meer dan 100 foto’s gemaakt. Het begon met de Oldtimer’s Polka en eindigde met Tony’s Polka. Het vloog voorbij, de Tady’s, Miskulin. Ostanek, Spetich, de Culkars, Linda & Frank, ze waren er allemaal. Sally was er ook, ze speelde niet onverdienstelijk op een reuze mondorgel.

Fairport Jammers

Paul Yanchar

Hank Haller

Rob Deblander

Ulitmate Jam Session

Na de Jam Sessie stonden Frank Bucar en de Singing Slovenes op het programma. Dat hadden we gisteren ook al gezien, het was inmiddels 9 uur ’s avonds en ik had behalve ontbijt nog niet gegeten. Met Jeanne ging ik naar Jake’s, de bar van het hotel. Het werd tijd voor een hapje en een drankje. Het geluk was met mij, mijn idool Stan Blout was ook in de bar om een hapje te eten. Dankzei zijn lp Polka Sounds Of The 70’s ben ik de Cleveland-Style polka’s gaan waarderen. Mijn oom vond dat ik die lp moest luisteren. Het was namelijk één van zijn favoriete platen. Ik raakte zo onder de indruk dat het album nog steeds één van mijn favoriete albums is. Stan Blout had ik nog nooit ontmoet, maar daar was mijn kans. Wat een aardige man! Ik feliciteerde hem met de Award voor de Waltz Of Love die hij de volgende dag in ontvangst mocht nemen . Stan vertelde dat hij het nummer in de Awards Show zou spelen, begeleid door de originele bandleden tijdens de opnamen van de lp Polka Sounds Of The 70’s die overigens in 1969 werd opgenomen. Hij was het met mij eens dat die opnames van 40 jaar geleden beter klinken dan de meeste opnames van tegenwoordig. Het was een andere tijd, met mensen achter de opname knoppen van een andere generatie. Die luisterden naar wat ze deden. Tegenwoordig luistert men nauwelijks, men kijkt meer naar de piekmeter, en gooit de opname daarna voor de zekerheid nog even door de limiter. Eigenlijk moet je alles doen op het gehoor. Toevallig of niet, twee dagen later vertelde Joey Miskulin aan het ontbijt precies hetzelfde. De lp van Stan Blout is trouwens volgens het 3 microfoons systeem opgenomen. Aan deze opnametechniek zullen we volgend jaar aandacht besteden met een artikel. Stan Blout schreef in ieder geval geschiedenis. Leuk hem ontmoet te hebben. We houden contact en ik heb hem beloofd een cd op te sturen van zijn Polka Sounds Of The 70’s lp. Toen ik Jelse overigens vorig jaar vroeg wat zijn favoriete polka lp was omdat ik hem die dan op cd zou geven voor Kerst zei hij: da’s moeilijk, ik kan niet kiezen……. Bill Bevec of Stan Blout.

Hoe lang ik wel niet met Stan Blout heb zitten praten weet ik niet, maar Fred Ziwich was al aan het spelen toen we terug in de zaal waren. Ziwich en The International Sound Machine speelden zo’n beetje alle polka stijlen. Die avond blonk hij vooral uit op de button box, maar Fred speelde ook niet onaardig piano accordeon. Van zijn nieuwste cd speelde hij het nummer Bruno’s Polka. Wellicht het beste wat hij die avond ten gehore bracht. Zijn vrouw kwam tijdens die polka ook nog even op het toneel om hem te begeleiden. Als het goed is dan heb ik dat nummer op video vastgelegd. Ben benieuwd hoe het erop staat.

Om half twaalf traden Joey Miskulin en Walter Ostanek op. Ze zouden worden begeleid door de band van Ziwich. Ik was moe en wilde die avond niet al te laat naar bed, maar ben gebleven tot het eind, zo mooi was het. Jelse die zich de afgelopen dagen niet zo lekker had gevoeld zag ik weer helemaal genieten. Hij stond helemaal vooraan de nummers mee te zingen. Omdat Jelse niet drinkt is hij erg tekstvast.

De volgende morgen ging ik met Jeanne nog een keer naar de Polka Hall of Fame. Ik wilde Rosemary die daar in de Gift Shop werkt nog even gedag zeggen. Vanaf die dag was er ook een nieuwe expositie te zien van Johnny en Richie Vadnal. Daar moesten nog even wat foto’s van worden gemaakt. Rosemary had mij vorig jaar verteld dat zij de Rosemary is van de Rosemary Waltz van Frank Novak. De lp waar dat nummer opstaat heb ik jaren geleden al eens op cd gezet, en nu had ik een exemplaar bij me voor Rosemary. Daarna gauw terug naar het hotel, we moesten ons nog omkleden voor de Awards Show. Keurig in het pak stonden we op Herman te wachten. Hij was te laat, volgens André omdat hij de knoopjes van het overhemd maar niet dicht kreeg. De Awards Show was evenals vorig jaar in het Slovenian National Home. Dankzei Jelse mocht ik weer op de eerste rij plaatsnemen omdat ik graag foto’s wilde maken. Ik had zelfs nog een betere plaats dan vorig jaar. Precies voor de desk waar de Awards werden uitgereikt. De All Star Band die de artiesten begeleidde stond evenals vorig jaar weer onder leiding van Jack Tady. Voor het eerst speelden Eddie Rodick en Brian O’ Boyle accordeon in de All Star Band. Het was opnieuw een prachtige show, het geluid was helaas wel veel minder dan vorig jaar. Presentator Ray Somich werd volkomen verrast met een speciale Crystal Award. Die dag presenteerde hij voor alweer de 20e keer de show. Tony Petkovsek en Cecillia Dolgan reikten hem de prijs uit. De volgende Award die werd uitgereikt ging naar Ron Likovic voor de allerbeste button box artiest van het jaar. Het was maar liefst de zesde Award die Ron in deze catagorie won. Vorig jaar won Eddie Rodick alles wat hij kon winnen. Dit jaar was Joey Tomsick de grote winnaar. Hij won alles waarvoor hij genomineerd was. Vier Awards voor hemzelf, en twee Awards voor zijn bandleden als beste Sideman van het jaar. Joey Tomsick won Awards voor Beste Muzikant, Band van het jaar, beste nieuwe cd en beste nieuwe compositie van het jaar. De “Waltz Of Love” die een Award won als Greatest All Time Hit Song werd prachtig uitgevoerd door Stan Blout. De andere Greatest All Time Hit Song die dit jaar ook werd onderscheiden is het nummer “Glas Harmonike” van Lojze Slak. Die was er niet, het nummer werd uitgevoerd door o.a. Kathy Hlad die op het podium plaatsnam met haar button box. Volkomen onverwachts zong Cecilia Dolgan het laatste couplet. Mooi hoor. Hank Haller en Fred Ziwich speelden een prachtige medley. En ook volkomen onverwachts stapte zanger Ray Young achter een gordijn vandaan. Hij kreeg een bijna staande ovatie, wat een stem! Art Perko en Del Sinchak ontvingen de Lifetime Achievement Award, de hoogste onderscheiding. Art Perko is vorig jaar overleden, zijn zoon naam de Award in ontvangst. Del Sinchak glom van trots, hij was wel erg lang aan het woord nadat hij de Award kreeg uitgereikt. Maar zo’n prijs is ook niet niks. Kathy Hlad, Ron Luznar en Greg Drust werden onderscheiden met de Trustees Honor Roll. Aan Johnny Spetich die in 2000 overleed werd ook een Trustees Honor Roll Award toegekend. Frankie Spetich, zijn broer nam de Award in ontvangst.

Traditiegetrouw neemt Jelse na de Awards Show de Klancniks mee uit eten. Meestal nodigd hij dan ook nog een paar andere kennissen uit. Deze keer waren o.a. Brian O’ Boyle met zijn vader ven moeder, Ron en Jackie Likovic, Michael Kramar, Johnny Koening uitgenodigd. Ober! Een tafeltje voor 16 personen alstublieft. Het was gezellig en erg lekker. En ook meer dan genoeg. Na het etentje vertrokken we met z’n allen naar het hotel waar om acht uur de winnaars van de awards op het podium verwacht werden. Dit vaste onderdeel werd gepresenteerd door Tony Petkovsek, Cecillia Dolgan en Ray Somich. Jammer dat niet alle winnaars aanwezig waren. De Singing Slovenes hebben we overgeslagen, drie keer was teveel van het goede. Heb nog even staan praten met Fred Gregorich en Del Sinchak. Aardige mensen, met Sinchak had ik het nog over de Rosean Polka. Dat nummer heeft hij geschreven. Hij was stomverbaasd dat er dit jaar in Nederland een splinternieuwe versie van dat nummer op single was verschenen. Helaas kon ik hem niet aan een exemplaar helpen. Daarna nog even naar George Staiduhar, voor hem had ik twee cd’s van zijn eerste en tweede lp op het Delta label. Die had ik hem vorig jaar al beloofd, maar nu had ik ze dan bij me. Hij kon niet geloven dat ik die cd’s zelf had gemaakt. Toch was het zo. Hij was zo onder de indruk dat hij me vroeg de cd’s te signeren. Ik stond wel even raar te kijken. Het was de eerste keer dat ik een handtekening op een cd hoesje zette. Waarschijnlijk is het ook direct de laatste keer geweest. Daarna gingen we nog even naar Tony Petkovsek. Om hem te bedanken gaf ik hem cd’s voor zijn radioprogramma. Vooral met Ernie Benedict en Joe Kusar was hij erg blij. Toen we weer in de zaal aankwamen was de band van Eddie Rodick al begonnen. Hij was die avond op zijn best. Halverwege kwam Ron Likovic op het podium voor een paar nummers op de button box. En ook Eddie Rodick speelde een aantal nummers op de button box. Het hoogtepunt was Little Eddie’s Polka van Eddie en Ron samen. Joey Miskulin sprong op het podium en speelde bass, en later accordeon. Zijn dochter Katie zong een paar nummers samen met Kim Rodick. Phil Srnick, de bassist heeft de Rodick band verlaten. Hij speelt nu in een country band. Zijn plaats is ingenomen door Jerry Skovenski, de broer van Kim. Jerry is behalve een goede bassist ook een geweldige zanger. Oook speelt hij nog banjo. En zo kwam er dan een einde aan de Polka Party’s in Cleveland. Maar voor ons was het nog niet voorbij.

De volgende ochtend liep ik voor het ontbijt nog even naar buiten. In de lobby zag ik Joey Miskulin, hoe kon dat nou? Hij vertelde die avond ervoor dat hij de volgende ochtend heel vroeg naar Nashville zou vliegen Wat was er aan de hand? Zijn boekingskantoor en management die de ticket had geboekt hadden zich een dag vergist. Joey was dus een dag te vroeg op de luchthaven geweest. Johnny Koening die hem daar had afgezet, heeft hem ook maar weer opgehaald en weer naar het hotel gebracht. Joey schoof mee aan tijdens het ontbijt, even later kwam ook Tony Petkovsek er gezellig bijzitten. Na het ontbijt vertrokken Frank en Betty Spetich. Frankie vertrekt niet voordat hij nog even wat nummers op de button box heeft gespeeld. Dat doet hij dan altijd in de parkeergarage van het hotel. Zo luisterden we naar Pony Tail Polka, Save The Last Dance For Me en Bye Bye My Baby. Ron Likovic kwam er ook nog even bij, en samen speelden ze de Zivio Polka. Ron had wel meer willen spelen, maar dat zat er niet in. Hij liet zien hoe hij aan zijn onderarm gewond was door het vele button box spelen van de afgelopen dagen. Na het privé concert van Frankie Spetich en Ron Likovic moeste we ons nog haastten om de koffers in te pakken. Niet veel later reden we naar de luchthaven. De dagen in Cleveland waren omgevlogen, maar het was een prachtige polka week geweest.

John.